Enkele leden klaagden over de akoestiek in de kerk tijdens de afscheidsplechtigheid voor Bart. Ze vroegen me dan ook of ik de tekst op de website kon zetten. Bij deze.

Heidi, Charlotte en Emilie, beste familie en vrienden van Bart,

We zijn hier vandaag samen, niet om Bart een laatste keer te herdenken, want ik ben er van overtuigd dat ieder van ons in deze zaal de komende dagen, weken, maanden, zelfs jaren nog vaak aan Bart zal denken.

En ik weet zeker dat dat dan mooie herinneringen zullen zijn.

Zo iemand was Bart nu éénmaal.

Goedlachs en opgewekt vond je voor iedereen steeds een vriendelijk, of wanneer het nodig was, een troostend woord. Waarom heb je ons niet de kans gegund hetzelfde voor jou te betekenen?

Met je positivisme en charme was je het cement dat onze schaakclub bij elkaar hield. Hoe vaak heb je niet bemiddeld, wanneer ik weer eens met Johan in aanvaring kwam? Telkens weer wist je de gemoederen te bedaren en ons te verzoenen. De laatste interclubzondag speelden we zelfs in hetzelfde team.

Je aanstekelijke enthousiasme kon steeds mensen mobiliseren om uiteenlopende activiteiten tot een goed einde te brengen. Buiten het jaarlijkse Brasschaat Open, richtte SK Brasschaat verschillende keren de openings- of slotronde van de Zilveren Toren in. Wilde de Liga Antwerpen een stapjes-tornooi organiseren? SK Brasschaat zou zijn schouders er wel onder zetten. In de praktijk belandde dit uiteraard allemaal op jouw bord. Dat deerde je echter niet. Schakers moeten kunnen schaken was immers altijd je credo. Je hoefde daar ook niks voor terug. Alleen al de glunderende snuitjes van de jeugdspelertjes tijdens de prijsuitreiking maakten je dag helemaal goed.

Naast je organisatorisch talent had je ook gewoon handen aan je lijf!

Niks was je te veel. De anderen mochten de vruchten van al die arbeid plukken.

Dit alles wil niet zeggen dat je je niet kon uitleven tijdens het schaken. Tijdens een tornooi waarin 8 schaakclubs het tegen elkaar opnemen in 4 sporten (schaken, badminton, mini-voetbal en tafeltennis) was je eerst onze vaste keeper, later onze laatste man, maar steeds het betrouwbaar sluitstuk van de ploeg. Ik herinner me een keer dat we niet aan de reglementaire 8 deelnemers kwamen. Toen zou jij wel 2x badmintonnen, de meest intense van de 4 sporten. Ook al was je niet de jongste van ons team, toch ging je dat af. Jij was immers de marathon man in ons team.

Het is dan ook ontzettend droevig dat we zo vroeg afscheid van je moeten nemen, zo brutaal weggerukt uit ons leven.

Het is mijn diepste wens dat iedereen die je beroerde en ontroerde een stukje van jou meedraagt en zich net zoals jij opstelt. Dan wordt deze wereld misschien toch nog een paradijs op aarde, ook voor jullie, ijsbeertjes.

Rust zacht, lieve Bart.

Bedankt Dave !

Dankjewel.