Het begint routine te worden, dacht ik. Mijn tas met vinyl schaakborden, een doos met schaakstukken, een doos met werkboeken van de Stappenmethode en mijn bordeaux koker met mijn oprolbaar demobord. Alles in de auto. Deze keer moest ik “Zandhoven” – “Reebergenlaan 4” in mijn gps intikken. OK, in de ideale omstandigheden zou ik om 8.50 uur aankomen, terwijl ik er pas om 10.00 uur werd verwacht. Zou ik meer dan een uur in de file op de ring van Brussel en van Antwerpen staan? Neen dus, 13 februari bleek een heel rustige dag, zo vlak voor de vakantie. In totaal slechts 20 minuutjes vertraging opgelopen en dan nog eens 10 minuten op het domein Pulderbos.

Aan het onthaal wat gewacht. Een jongeman kwam langs: “Ha, u bent hier voor het schaken. ‘k Kan al bijna niet meer wachten.” Leuk onthaal. Leuke kennismaking met een van de deelnemers. Die dag zou ik hem en 20 van zijn leeftijdsgenoten schaakles geven. Ze waren allemaal tussen de 12 en 21 jaar oud. Even geen kleuters, even geen scholieren of studenten. Vandaag was het back to the roots. Leerlingen van de middelbare school, daar waar ik mijn onderwijscarrière was begonnen.

Moet ik eerlijk zijn? Ik was de leeftijdsgroep vroeger een beetje ontvlucht. Adolescenten zijn namelijk zo onvoorspelbaar, ze zijn zo moeilijk te enthousiasmeren en te motiveren. En ook al gaf een begeleidster toe dat er een aantal leerlingen de dag ervoor hadden bekend dat ze dat schaken niet zo zagen zitten, daar heb ik die dag niets van gemerkt. Integendeel, ik werd er op veel levensvreugde onthaald.

Pulderbos is dan ook geen normale middelbare school, maar een revalidatiecentrum. Oorspronkelijk was het een preventorium voor kinderen met ademhalingsproblemen, maar een begeleidster zei dat er ook meer en meer jongeren met neurologische problemen in het centrum verblijven. Ook kinderen met epilepsie, kinderen die uit een coma komen of kinderen die revalideren van een verkeersongeval of van een ziekte zijn frequente gasten in Pulderbos. Kortom, kinderen die het tijdelijk moeilijk tot heel moeilijk hebben gehad, maar door het voortreffelijke werk in het revalidatiecentrum weer klaargestoomd worden om hun vertrouwde plaatsje in de maatschappij terug in te nemen.

Het lijkt me niet evident om er les te geven (wat moet je geven, gezien de heel uiteenlopende achtergrond van de kinderen) en een begeleidster zei me heel blij te zijn dat ze sinds kort ook Latijn en Grieks kunnen aanbieden. Ik snap het. Stel je maar even voor: je valt opeens weg uit de school en je moet een vijftal maanden revalideren. Hoe kun je opnieuw aansluiten met je leeftijdsgenoten als je gedurende die hele tijd een van je hoofdvakken niet hebt kunnen volgen?

De dag was fantastisch georganiseerd: om de therapieën van de kinderen zo weinig mogelijk te verstoren kwam ik om de 20 minuten voor een nieuwe klassamenstelling te staan. Niet alleen kwamen en gingen de leerlingen, hetzelfde gold voor de begeleiders, die op piekmomenten met vijf waren om de jongeren te begeleiden en… om al even enthousiast mee te schaken.

Voor mij vloog de dag voorbij. Alle jongeren: jullie waren een fantastisch publiek. Ook dank aan de begeleiding van Marleen, Valery, Liesbeth, Erwine, Lieve en Anja. Ik kijk al uit naar onze volgende ontmoeting, vlak voor het paasverlof, want de positieve energie die ik er heb kunnen voelen, gaf mij een heerlijk gevoel. Dit was alles behalve routine…